Η βραδυφλεγής αδυσώπητη πολλαπλότητα

"When 51-year-old Japanese kindergarten teacher Atsuko Sato started seeing strange pictures of her eight-year-old Shiba Inu dog Kabosu popping up on the internet this past August, she was a little freaked out. “I was taken aback,” Sato, an elegant, brown-haired woman given to wide smiles, recalled. “It felt very strange to see her face there. It was a Kabosu that I didn’t know.” What Sato didn’t realize was that Kabosu had unwittingly become the face of “doge,” the white-hot internet meme that plasters photos of Shiba Inu with fractured phrases written in rainbow-colored Comic Sans type. The images often feature a “wow” in one corner, then a series of intensifiers, like “so” and “such,” paired with nouns relevant to the picture. “So scare,” “such dapper,” “many skill,” some examples read, like a surreal narrative of the dog’s inner monologue." … As Gawker’s Adrian Chen argued, the doge meme is a prime example of what makes internet culture so awesome: it’s nonsensical, illogical, inexplicable, and yet totally hilarious and addictive. There’s an order within doge’s illogic. One linguist argued that, contrary to the general trends of the internet, doge allows for the expression of complex philosophical ideas. “It’s a meme of contemplation rather than action,” io9’s Annalee Newitz wrote.

A lot of it totally reminded me of when I used to hang in the underground scene. Most of the people I met then were very cool, but there was also a contingent of these pseudo intellectual bohemian bozos who obviously thought they were "deep", but to me they were just damaged nitwit losers. Seemed to me this was often mocking that sort.

Σε του Δωροθέα δυο σε ένα μυστηριώδους η τους έναν σχολείο και οποία θα καινούργιο των γοητευτικού θα παρασύρουν σκοτεινό βόρειων Χρήστου τον και κόσμο προαστίων θα ερωτευτεί την ο αναστατώσει Γρήγορα υπόλοιπη ερχομός τη οι παρέα

Σε ένα σχολείο των βόρειων προαστίων, ο ερχομός του μυστηριώδους και γοητευτικού Χρήστου θα αναστατώσει τη Δωροθέα, η οποία θα τον ερωτευτεί. Γρήγορα οι δυο τους θα παρασύρουν και την υπόλοιπη παρέα σε έναν καινούργιο σκοτεινό κόσμο.

MB:

autoi pou itan eilikrinhs kai epeksan ta pio luphtera tragoudia itan monaha realistes kai ezhsan zwes me hamogela,zwes pou den metaniwsan. autoi omws pou toso anwfela upokrithikan pws ola einai teleia kai eftiaksan tragoudia pou milane gia hara euhmeria ballonia lipstick kai agnoia,ezhsan friktes mizeres zwes pou mesa tous thrinousane kai pethenan katadikasmenoi gia panta sto na mhn mporoun na anoiksoun to stoma tous kai na to poun

αυτοί που ήταν ειλικρινής και έπαιξαν τα πιο λυπητερά τραγούδια ήταν μοναχα ρεαλιστές και έζησαν ζωές με χαμογελα,ζωές που δεν μετάνιωσαν. αυτοί όμως που τόσο ανώφελα υποκρίθηκαν πως όλα είναι τέλεια και έφτιαξαν τραγούδια που μιλάνε για χαρά ευημερία βαλλονία lipstick και αγνοια,έζησαν φρικτές μίζερες ζωές που μέσα τους θρηνούσανε και πέθαιναν καταδικασμένοι για πάντα στο να μην μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους και να το πουν

ghost wrote:

MB:

autoi pou itan eilikrinhs kai epeksan ta pio luphtera tragoudia itan monaha realistes kai ezhsan zwes me hamogela,zwes pou den metaniwsan. autoi omws pou toso anwfela upokrithikan pws ola einai teleia kai eftiaksan tragoudia pou milane gia hara euhmeria ballonia lipstick kai agnoia,ezhsan friktes mizeres zwes pou mesa tous thrinousane kai pethenan katadikasmenoi gia panta sto na mhn mporoun na anoiksoun to stoma tous kai na to poun

αυτοί που ήταν ειλικρινής και έπαιξαν τα πιο λυπητερά τραγούδια ήταν μοναχα ρεαλιστές και έζησαν ζωές με χαμογελα,ζωές που δεν μετάνιωσαν. αυτοί όμως που τόσο ανώφελα υποκρίθηκαν πως όλα είναι τέλεια και έφτιαξαν τραγούδια που μιλάνε για χαρά ευημερία βαλλονία lipstick και αγνοια,έζησαν φρικτές μίζερες ζωές που μέσα τους θρηνούσανε και πέθαιναν καταδικασμένοι για πάντα στο να μην μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους και να το πουν

WORD!

What the swag did you just fucking yolo about me, you little wayne? I’ll have you know I graduated top of my class in the SwagFags, and I’ve been involved in numerous Obey Records , and I have over 300 confirmed Swaggers. I am trained in wearing snapbacks and I’m the top poser in the entire Swagfag Army. You are nothing to me but just another No swag. I will swag you the fuck out with swagger the likes of which has never been seen before on this Earth, mark my fucking hashtags. You think you can get away with not taking pictures in the mirror over the Internet? Think again, fucker. As we speak I am contacting my mom, she has alot of swag, and your ratchet ass is being traced right now so you better prepare for the yolo, nikka. The yolo that wipes out the pathetic little thing you call your swag. You’re fucking dead, nikka. I can swag anywhere, anytime, and I can swag in over seven hundred ways, and that’s just with my baggy skinny jeans. Not only am I extensively trained in having plugs and snake bites, but I have access to the entire Hollister store. and I will use it to its full swaggness to wipe your miserable swag off the face of tumblr, you little Non trend follower. I will swag yolo all over you and you will swag in it. You’re fucking dead, nikka.

9. The Police: “Every Breath You Take”

trepoliceΠιστεύαμε πως αναφέρεται: στο συναίσθημα πως ο άλλος σου λείπει τόσο πολύ, που δεν μπορείς χωρίς αυτόν.

Στην πραγματικότητα όμως: κάνει μεν λόγο για το παραπάνω συναίσθημα, αναμεμειγμένο όμως με αισθήματα κατωτερότητας κι ανασφάλειας, που κατόπιν μεταμορφώνονται σε κτητικότητα και ζήλια, οπότε στο τέλος η σχέση είναι καταδικασμένη αφού ο ήρωας του τραγουδιού υποπίπτει μονίμως σε ένα άνευ προηγουμένου ενοχλητικό stalking της αγαπημένης του.

Ο κόσμος ποτέ δεν θα καταλάβει...

Ούτε την μαυρίλα των πάνκηδων,

Ούτε την κοκκινίλα των ποιητών,

ούτε καν, την πολυχρωμία των ιδίων των ανθρώπων.



Οι καταραμένοι,

θα παραμείνουν καταραμένοι,

και θα γερνούν μαζί με τον χρόνο και κάθε αλλαγή.



Θα ζουν την ουτοπία τους μες τα ίδια σκατά,

μα και θα γίνονται σκατά ώρες ώρες,

απ' την απελπισία,

είτε αυτή προέρχεται από τον έρωτα,

είτε από την κοινωνία,

είτε από την ίδια την ζωή.



Επειδή αυτό που μας δίνει το Punk πάνω απ' όλα,

είναι ένας δρόμος συνείδησης και γνώσης,

δρόμος διαφορετικός από τους γνωστούς,

σκοτεινός,

δίχως φώτα,

με αίματα από τις πληγές των ανθρώπων

που τον ακολουθούν.



Δρόμος μοναχικός,

που κάτι ελιτιστές λύκοι τον παίρνουν,

μπας και ζήσουν αυτά που νιώθουν.



"Το μίσος που νιώθουμε μέσα στην ψυχή μας,

είναι η ζωή μας, είναι η δύναμή μας"



Μίσος, άκρως πολιτικοποιημένο,

ενάντια σε κάθε ανέρωτο σύστημα,

ανέρωτο θεσμό,

ανέρωτο άνθρωπο.



Μέσο για την επίτευξη των στόχων μας,

την εύρεση του έρωτα

και την ολοκλήρωση της ίδιας μας της ζωής.





Εχθρός μας το κάθε απολιτίκ και ανέρωτο υποκείμενο,

που βρίσκει χώρο κίνησης και δράσης

μέσα στον βόθρο που αποκαλούν κοινωνία.



Εχθρός μας οι θεσμοί, τα συστήματα,

τα κράτη, οι καπιταλισμοί,

μα και τα αλλοτριωμένα όντα,

που ζούν εις βάρος κάθε αλλαγής και εξέγερσης.

Γιατί πρέπει να πονάμε για τους ανέρωτους;

Ποιος μας έχρισε γιατρούς των αρρώστων;

Έε "σύντροφε";



Είναι μικρός ο κόσμος,

μα ποιο μικρά είναι τα όντα που κατοικούν εντός του.



Στον δρόμο για την εξέγερση,

μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις;



Είσαι έτοιμος να χτυπήσεις κάτω μα και μέσα,

από τις ίδιες κοινωνικές δομές;

Τους ίδιους σου τους αιματολογικούς συγγενείς;

Τους ίδιους σου τους φίλους;



Είναι σκληρός μα και μοναχικός ο δρόμος προς την ολοκλήρωση.

Και επικίνδυνος.

Και περνάει από την κάνη αυτού εδώ του όπλου.

Από την λίμα αυτής εδώ της πένας.



Όχι.

Δεν βλέπω εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν.

Βλέπω εχθρούς εκεί που η ίδια η κοινωνία σας

μου υποδεικνύει.



Όλους εσάς.

Και "οι δικοί μας δεν θέλουν να μας ξέρουν,

γιατί δεν γίναμε σκουλίκια σαν αυτούς".

Και δεν θα γίνουμε.



Ορκίζομαι στην ύψιστη τέχνη που υπηρετώ,

αυτήν της ολικής καταστροφής

μα και της σκληροπυρηνικής οργάνωσης ταυτόχρονα.

Την τέχνη που θερίζει κεφάλια,

μεγάλων μα και μικρών αφεντικών,

μεγάλων και μικρών ανθρώπων.

Την ποίηση που χαράσσει το δέρμα των ανθρώπων,

όχι μόνο με την πένα.



Ελιτιστής;

Ναι.



Άρρωστος;

Ποτέ!



Όμως...



Όλοι ένοχοι, σε μια δίκη,

προ πολλού εκδικασμένη.



Όλοι νεκροί σε έναν κόσμο

δίχως ερωτευμένους.



"Δήμιοι, ευυπόληπτοι πολίτες"

Όλοι τους.

Όχι αθώοι.

Μα, δήμιοι των ζωών μας.



Εμπρός σύντροφε.



Για την καταστροφή

των πάντων και των παντού.

Των χώρων και των χρόνων.

Των ανέρωτων και των ανέραστων.



Για εκδίκηση,

επειδή μας έκλεψαν τις ίδιες μας τις ζωές,

μέσα από τα χέρια μας.



Για να αντιταχθούμε στα κοινωνικά πρέπει

που μας θέλουν χώρια.



Εκδίκηση.

Εδώ και τώρα.

Μίσος, οργή, Εκδίκηση.

Το μέλλον είναι τώρα.

Ο καιρός πέρασε και τον ήχος της κιθάρας,

θα διαδεχθεί ο ήχος της φωτιάς.



Εκδίκηση.



Με όπλο μας το μαύρο μίσος και τον κόκκινο έρωτα.



Μόνο αυτό μας χρειάζεται.

Μόνο μια πολύμορφη πένα.

Που είτε θα γράφει,

είτε θα ζωγραφίζει,

είτε θα σπάει,

είτε θα καίει,

είτε θα σκοτώνει.



Για το Χάος.

Την Ελευθερία.

Τον Έρωτα.

Την Εξέγερση.

Την Αναρχία.







Και για σένα αγάπη μου.

apo krymena

But if we're nobody that means we're nothing but collectively we're something but a bunch of nothing can't add up to something.

4ψηαν

ερχεται η ryanair στην αθηνα         

What I believe
J. G. Ballard


I believe in the power of the imagination to remake the world, to release the truth within us, to hold back the night, to transcend death, to charm motorways, to ingratiate ourselves with birds, to enlist the confidences of madmen.



I believe in my own obsessions, in the beauty of the car crash, in the peace of the submerged forest, in the excitements of the deserted holiday beach, in the elegance of automobile graveyards, in the mystery of multi-storey car parks, in the poetry of abandoned hotels.



I believe in the forgotten runways of Wake Island, pointing towards the Pacifics of our imaginations.



I believe in the mysterious beauty of Margaret Thatcher, in the arch of her nostrils and the sheen on her lower lip; in the melancholy of wounded Argentine conscripts; in the haunted smiles of filling station personnel; in my dream of Margaret Thatcher caressed by that young Argentine soldier in a forgotten motel watched by a tubercular filling station attendant.



I believe in the beauty of all women, in the treachery of their imaginations, so close to my heart; in the junction of their disenchanted bodies with the enchanted chromium rails of supermarket counters; in their warm tolerance of my perversions.



I believe in the death of tomorrow, in the exhaustion of time, in our search for a new time within the smiles of auto-route waitresses and the tired eyes of air-traffic controllers at out-of-season airports.



I believe in the genital organs of great men and women, in the body postures of Ronald Reagan, Margaret Thatcher and Princess Di, in the sweet odours emanating from their lips as they regard the cameras of the entire world.



I believe in madness, in the truth of the inexplicable, in the common sense of stones, in the lunacy of flowers, in the disease stored up for the human race by the Apollo astronauts.



I believe in nothing.



I believe in Max Ernst, Delvaux, Dali, Titian, Goya, Leonardo, Vermeer, Chirico, Magritte, Redon, Duerer, Tanguy, the Facteur Cheval, the Watts Towers, Boecklin, Francis Bacon, and all the invisible artists within the psychiatric institutions of the planet.



I believe in the impossibility of existence, in the humour of mountains, in the absurdity of electromagnetism, in the farce of geometry, in the cruelty of arithmetic, in the murderous intent of logic.



I believe in adolescent women, in their corruption by their own leg stances, in the purity of their dishevelled bodies, in the traces of their pudenda left in the bathrooms of shabby motels.



I believe in flight, in the beauty of the wing, and in the beauty of everything that has ever flown, in the stone thrown by a small child that carries with it the wisdom of statesmen and midwives.



I believe in the gentleness of the surgeon's knife, in the limitless geometry of the cinema screen, in the hidden universe within supermarkets, in the loneliness of the sun, in the garrulousness of planets, in the repetitiveness or ourselves, in the inexistence of the universe and the boredom of the atom.



I believe in the light cast by video-recorders in department store windows, in the messianic insights of the radiator grilles of showroom automobiles, in the elegance of the oil stains on the engine nacelles of 747s parked on airport tarmacs.



I believe in the non-existence of the past, in the death of the future, and the infinite possibilities of the present.



I believe in the derangement of the senses: in Rimbaud, William Burroughs, Huysmans, Genet, Celine, Swift, Defoe, Carroll, Coleridge, Kafka.



I believe in the designers of the Pyramids, the Empire State Building, the Berlin Fuehrerbunker, the Wake Island runways.



I believe in the body odours of Princess Di.



I believe in the next five minutes.



I believe in the history of my feet.



I believe in migraines, the boredom of afternoons, the fear of calendars, the treachery of clocks.



I believe in anxiety, psychosis and despair.



I believe in the perversions, in the infatuations with trees, princesses, prime ministers, derelict filling stations (more beautiful than the Taj Mahal), clouds and birds.



I believe in the death of the emotions and the triumph of the imagination.



I believe in Tokyo, Benidorm, La Grande Motte, Wake Island, Eniwetok, Dealey Plaza.



I believe in alcoholism, venereal disease, fever and exhaustion.



I believe in pain.



I believe in despair.



I believe in all children.



I believe in maps, diagrams, codes, chess-games, puzzles, airline timetables, airport indicator signs.



I believe all excuses.



I believe all reasons.



I believe all hallucinations.



I believe all anger.



I believe all mythologies, memories, lies, fantasies, evasions.



I believe in the mystery and melancholy of a hand, in the kindness of trees, in the wisdom of light.

Θα μου αρεσε στο φανζιν μαζι με κολαζ του νεκροπανκ,
αμα σου μιλησε βεβαιως.

~~~> collapsed <~~~

Αγνοείτε ή δεν θέλετε να καταλάβετε ότι αυτά τα παιδιά δεν είναι παρά παιδιά της κυρίαρχη νοοτροπίας του "κάνω ότι θέλω αφού έχω δίκιο" που το έμαθαν από τους ιδεολογικούς τους προγόνους, τους παλαιούς, που κάποτε τους είχαν ως νέο υποκείμενο; Διαψευσμένα της μεσαίας τάξης όπου ανήκαν, κακομαθημένα που έμαθαν ότι το παιδί, ο νέος, έχει πάντα δίκιο και με τα ιδεολογικά εφόδια μιας αντικοινωνικής ανάλυσης που ήταν και σχεδόν παραμένει κυρίαρχη στον ιδεολογικό χώρο, ξεπετάχτηκαν απ' τα σπλάχνα μας. Ο μισός Δεκέμβρης ήταν Βόρεια Προάστια, αρέσει δεν αρέσει αυτό, και είχε την αντιταξική και αντιλαϊκή ιδεολογία των ΒΠ που συνέπλευσε με το "αντικοινωνικό" του χώρου. Τι ήταν "η κοινωνία" για το χώρο; "Μικροαστική, ρατσιστική, εθνικιστική, φασιστική, σωβινιστική, λαϊκιστική, καταναλωτική, αντιδραστική" κλπ. Ε, λοιπόν βρέθηκαν και τα παιδιά που θα καθαρίσουν μαζί της. καλά κάνουν σύμφωνα με αυτά που έμαθαν.Ας αναλάβει ο καθείς τις ευθύνες του και μετά να δίνει το ανάθεμα σ' αυτά τα παιδιά που δεν έχουν μπούσουλα και μέτρο.

"Σταματηστε να κοπαζετε!
Σταματηστε να μιλατε!"

θα προτεινα να μην το ξεμπουρδελέψουμε κ δω..αρκετά έχει γαμηθεί και το ιντυ και αντί να βάλουν κ οι υπόλοιποι μυαλο κ να ξαναδιαβάσουν το κείμενο από μιχαηλίδη, πολιτι, τσιλιανίδη, μπουρζούκο κλπ συνεχίζουν και κράζουν πρόσωπα κ καταστάσεις σαν τις γριές κατίνες του χωρ(ι)ου

“IF POT GETS LEGALIZED WHAT’S TO STOP SOMEONE WHO WANTS TO SMOKE A HORSE”
— Mike Leffingwell on Twitter

ανησυχητικα νεα: σημερα το πρωι με το ξυπνημα συνειδητοποιησα πως εδω και τουλαχιστον 2 μηνες ξυπναω με το τραγουδακι-υμνο " Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα, και τη θέλουμε...και τη θεεεεεέλουμε." στα χείλια, μαλλον της πολιτικης ανοιξης επι 199*.... δεν ξερω εδω και ποσο καιρο συνεχιζεται αυτό, ούτε γιατί. ελπίζω μόνον να σταματήσει.

duuuuuude...
καπως fucked up αυτο.

We're nothing, you see, playthings
that have bored our fickle God.

Η καθηγήτρια νευροεπιστήμων του Χάρβαρντ Diana Tamir εξηγεί ότι όταν κάποιος μιλάει για τον εαυτό του έχει νευρολογικά παρόμοια αποτελέσματα με τα αισθήματα απόλαυσης που βιώνει όταν δέχεται χρήματα ή τροφή.
  

"Για αρχαιοκαπηλία πρέπει να τους πάνε μέσα με τέτοια καλάσνικοφ!"

cherry_mary wrote:

Η καθηγήτρια νευροεπιστήμων του Χάρβαρντ Diana Tamir εξηγεί ότι όταν κάποιος μιλάει για τον εαυτό του έχει νευρολογικά παρόμοια αποτελέσματα με τα αισθήματα απόλαυσης που βιώνει όταν δέχεται χρήματα ή τροφή.
  

Best diet in the world: talk about yourself...

Man driving hits a rabbit, pulls over and looks sad.
Next guy pulls over, assesses the situation and gets a spray can from his trunk.
He sprays the rabbit, which springs up and hops away.
Every 10 yards or so, the rabbit turns to look at them and waves goodbye.
'Man, what was in that can?.' Can fine print: 'Restores hare with permanent wave'.