Η βραδυφλεγής αδυσώπητη πολλαπλότητα

«Κοίταξε κοπέλα μου. Δεν είπα πως εγώ νοιάζομαι. Πραγματικά δε νοιάζομαι. Μπορείς να πεθάνεις ελεύθερα. Πεθάνετε όλοι σας! Αν κάτι κατέκτησε ο πολιτισμός μας τόσα χρόνια είναι το δικαίωμα στο θάνατο. Ο καθένας μπορεί να αυτοκτονήσει όποτε και όπου θέλει αρκεί να μη λερώσει. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να σκοτώσει αρκεί να έχει καλό λόγο. Οι χωματερές ποτέ δεν θα γεμίσουν με άστεγους και junkies όσους κι αν ρίχνουμε εκεί. Ο θάνατος είναι παντού γύρω μας. Έχουμε συμφιλιωθεί μαζί του. Ταυτόχρονα με το θάνατο και με τη βία. Τίποτα δεν κάνει εντύπωση. Ούτε καν οι φιλανθρωπίες που λες. Και ούτε κάνω τέτοιες.» ο Νίκη έτριψε λίγο το σαγόνι του και συνέχισε με τις φλέβες στα μάτια του να φουσκώνουν, «Για την ακρίβεια στ’ αρχίδια μου και για τα παιδάκια που δουλεύουν. Αυτό δεν ήθελες να ακούσεις; Στα αρχίδια μου και για τις φτωχές χώρες. Δεν δίνω παραπάνω λεφτά για να τρώνε οι πούστηδες. Δεν τους αξίζουν ούτε τα σκουπίδια μου!».
Τώρα την είχε τσαντίσει για τα καλά. Την παρατηρούσε να παίζει τα δάχτυλά της νευρικά στο τραπέζι. Να δαγκώνει τα χείλη της. Να κοιτάει νευρικά το χρόνο στην οθόνη του τραπεζιού. Αλλά εκείνος συνέχιζε. «Τα σκουπίδια είμαστε εμείς, αυτό δεν έχεις πάρει χαμπάρι. Γάμα τη κοινωνία όμως. Εσύ ένα πρέπει να θυμάσαι. Δεν με νοιάζει τι πιστεύεις ότι είμαι. Θα σου πω εγώ ποιος είμαι. Όταν το gin θα σε κάνει κανονική πουτάνα, εγώ είμαι ο αηδιαστικός τύπος που θα σε γαμάει κάθε βράδυ τόσες φορές που δεν θα αισθάνεσαι το μουνί σου. Θα ‘μαι ο πρώτος που θα στο κάνει με μεγάλη μου χαρά, εκείνος που θα σε βλέπει να ξερνάς, εκείνος που θα σε δέρνει. Θα ‘μαι εκείνος που θα σου δίνει φιαλίδια gin για μια πίπα στο σοκάκι που δεν μας πιάνουν οι κάμερες ελέγχου. Θα ‘μαι ο περαστικός που θα σε κοιτάει να αδειάζεις τα φιαλίδια στη μύτη σου το ένα μετά το άλλο και να ζητάς τσιγάρο παραπατώντας. Θα ‘μαι ο οδοκαθαριστής που θα μαζέψει το πτώμα σου ένα πρωί, θα το πετάξει στο φορτηγό, και ύστερα θα το αδειάσει στη χωματερή. Από κει αν όλα πάνε καλά θα είμαι ένα από τα πεινασμένα παιδάκια που θα χορτάσουν από φαγητό φτιαγμένο από το ανακυκλωμένο σώμα σου. Αλλιώς απλά θα σε τσιμπολογήσουν τα πουλιά. Δεν ξέρω τι προτιμάς, εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Με λίγα λόγια, είμαι ένας μέσος άνθρωπος. Καληνύχτα.»
«Στο διάολο!»
Ο Νίκη σηκώθηκε πάντα εκνευριστικά χαμογελαστός. Σκέφτηκε στιγμιαία πως εκτός από το θάνατο, ο κόσμος τα έχει πολύ καλά και με τα χαμόγελα. Ίσως ένας χαμογελαστός θάνατος να είναι ό,τι πρέπει τελικά. Ένας θάνατος από gin δηλαδή.
«Ήταν καλός ο καφές σας;»
Η κοπέλα πίσω από το ταμείο είναι υποχρεωμένη να ρωτάει τους πελάτες αν η επένδυση των χρημάτων τους απέδωσε καρπούς.
«Όχι, ήταν ανάλατος.»
Η κοπέλα το σημείωσε στον υπολογιστή της, κι εκείνος έφυγε.
THE END!!

my two bits of smart ass-ism

καλα ρε μαγκες, οταν συζηταγαμε να βγει κανενα φανζινακι να το μοιραζοyμε ολοι εσεις που γραφετε διηγηματα-ποιηματα-s/m που ησασταν?

αντε μαζευτειτε στην αθηνα,να μην ξεχναμε κ τον στοχο-απωθημενο να στησουμε καμμια συναυλια ελληνικων μπαντων αλλα πουλ μπροστα (οχι dillema & coommons sense δηλαδη..

johnny θελουμε τα φωτα απο την εμπειρια του να βγαζεις το negrozine..

FuckTheWorld with Extreme Aesthetics&Views

Άπλωσε την κοιλιά του στον ουροτάπητα για την πρωινή της ρουτίνα και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο.Είναι 1996 και είναι όντως πρωί.Ο ουροτάπητας υπάρχει μόνο στη φαντασία των sci-fi συγγραφέων των 70's.Επιπλέον δημιουργεί ευθύνες όπου εμφανίζεται.Γιατί δύσκολα κανείς θα σχεδίαζε να φτιάξει φασολάδα για μεσημεριανό ή ακόμη και για πρωινό και δύσκολα θα έπινε φραπέ διαβάζοντας Ντίκενς πλάι σε έναν ουροτάπητα με μια κοιλιά να τρίβεται ράθυμα πάνω του.Το πράγμα γίνεται χειρότερο αν αναλογιστούμε ότι όχι μόνο η παρουσία του υπαινίσσεται την παρουσία άλλων όμοιών του, αλλά σίγουρα απαιτεί μια πραγματικότητα γεμάτη με αντίστοιχες σύνθετες και ανοίκειες λέξεις όπως το μεταλλόφωνο και η βιβλιοθήκη.Φυσικά αυτά δεν υπάρχουν και ο άντρας βρίσκεται ήδη στο μπάνιο κοιτάζοντας αφηρημένα το πρόσωπό του σε έναν καθρέφτη.

Αυτό που έβλεπε ο καθρέφτης τον άφηνε αδιάφορο, ενώ παρηγορούταν από τον ήχο της βροχής και τη σκοτεινιά μιας συννεφιασμένης μέρας.Ο καθρέφτης λοιπόν, δεν πρόκειται να μιλήσει, έχει όμως κάθε δικαίωμα να σκέφτεται, όπως κι εμείς να γνωρίζουμε τις σκέψεις του.Θα ήθελε να είναι ντετέκτιβ μόνο και μόνο για να έχει την ευκαιρία να φοράει το περίφημο καπέλο σε ένα φιλμ νουάρ των 40's, χωρίς αυτό να φαίνεται περίεργο, χωρίς έτσι να γίνεται εκκεντρικός.

ίσως to be cont.

i love you too

http://www.megaupload.com/?d=5HGCB2TG

- Πρεπει να φυγω.

Τα ματια μου πλυμμηρισαν συννεφα και το χερι μου κυλησε στον ωμο της.
Οι μερες που περασαν, ο ενας μεσα στον αλλον, θα ηταν οι εικονες που θα εβλεπε σκυφτα η Solvej στο παραθυρο του αεροπλανου που θα την πηγαινε πισω στο βερολινο και γω θα περπαταγα σε καποια άδεια καλοκαιρινη πατησιων να γραφω φρασεις στο μικρο μου μπλοκακι.

Προς το Μουσειο στο δεξι μου χερι ενα κτιριο παλιο εγκαταλελειμενο πεντε οροφων εχει μια ταρατσα που βλεπει ολη τη πολη απο κατω να κοιμαται.

Καθισα διπλα της και μoυ εκανε καποια μικρης σημασιας ερωτηση με δυο ματια που λιγο τα καταλαβαινα και δυο χειλη κοκκινα σαν λεπτες οριζοντιες πινελιες πανω σε λευκο καμβα.

Το βλεμμα μου που καλπασε και απεφυγε, τοιχους κεραιες καγκελα καμερες, σαρωσε, κολλησε το πανοραμικο κολαζ μπροστα μου και ο αερας μια δροσερης αυγουστιατικης βραδιας μου εκλεισε τα ματια.

- Σου λειπει?

Καποιος μαλακας μες το κεφαλι μου τραγουδαει «play it again johnny guitar..»

Την ηξερα περιπου 10000000 καρε.. Ειχε πυροξανθα μαλλια και την πετυχα σε μια πλατεια μαβιλλη να καθεται στο παγκακι και να κοιταει το σεντριβανι που κοιταγα και εγω απο την απεναντι πλευρα, ορθιος και ακουμποντας σε μια κολωνα..

Οι ανθρωποι καθε πρωι επιστρεφουν στα σωματα τους με το ιδιο ονομα.

Ο ηλιος εσκαγε πισω απο ενα ροζ καστρο πανω στο παραθυρο μου και εμεις καναμε ερωτα.

- Θυμασε?

μία συνέχεια.. part 2 και βλέπουμε

Το ρεμάλι απέναντί του αντιθέτως, είναι ντετέκτιβ και δεν παραλείπει να επιβάλλει την αθλιότητα της παρουσίας του στον καθρέφτη εδώ και δύο, περίπου, χρόνια.Η ίδια παγωμένη αξύριστη εικόνα, ανεπηρέαστη από το χρόνο ποιος ξέρει γιατί, ένας εισβολέας, ένας παρείσακτος, ένας φίλος. Ο καθρέφτης δεν είναι σε θέση να μην αναγνωρίσει την ύπαρξη τέτοιων αισθημάτων, ίσως η μοναξιά, ίσως η ελάχιστη ποικιλία μιας όχι και τόσο στατικής ζωής, η ανία και όχι η επανάληψη. Τελικά η διάθεση να αλλάξει η εικόνα που τον επισκέπτεται καθημερινά, να γίνει πιο υποφερτή. Ο ντετέκτιβ, έχει τοποθετήσει τα αισθήματά του για τον καθρέφτη σε έναν περιορισμένο χώρο αφού είναι άνθρωπος, αλλά αυτά έχουν εξ αρχής αποδράσει και πάλι επειδή είναι άνθρωπος.
Με σταγόνες νερού απλωμένες στο πρόσωπό του και ταλαιπωρημένο βλέμμα, ανοίγει το στεγνωτήρα ακούγοντας παράλληλα την ανακοίνωση της ώρας. Είναι δώδεκα παρά τέταρτο που σημαίνει ότι έχουν περάσει 10 λέπτά από την ώρα που ξύπνησε. Ανάμεσα σε πράγματα που δεν έχουν σημασία σηκώνει την κοιλιά του και ετοιμάζεται για πρωινό. Θα φανταστεί κανείς ότι χρειάζεται να προσδεθεί σε μία μαύρη καρέκλα με δύο παράλληλες κόκκινες δερμάτινες ζώνες. Πολύ σωστά, κι επιπλέον η πρόσδεση πρέπει να γίνει καταλλήλως διότι εδώ τα πράγματα μπορούν εύκολα να γίνουν επικίνδυνα. Η περιοχή της ώρας του πρωινού είναι μια ανελεύθερη περιοχή Β. Aυτό βέβαια δεν ισχύει, αλλά δεν παύει να έχει κι αυτή τους κινδύνους της, όπως ακριβώς ένα ξύρισμα μπροστά σε ένα καθρέφτη-ντετέκτιβ σχεδόν κάθε πρωί.

http://usualstories.blogspot.com/
to link apo tin istoria pou dimosiopoihsa ''typikos kafes''
diavaste edw k alles ''cyber punk'' istories tou filou mou giorgou!!

part 3

Έτσι, η κοιλιά καλό θα ήταν να παραμείνει στη θέση της τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία, τα χέρια πρέπει να είναι ελεύθερα για λόγους ευκολίας σε μια οπισθοδρομική κοινωνία όπου το κεφάλι δεν είναι αρκετό, η θέση ας είναι ανατομική ως μέρος εμμονών που θα παραμείνουν ανεξήγητες γι αυτούς που ενδιαφέρονται να τις εξηγήσουν και πάνω απ' όλα ένα σωρό άλλοι λόγοι που καλό θα ήταν να μην αναφερθούν καν.
Μετά το πρωινό ακολουθεί το κενό. Ένας ντετέκτιβ χωρίς δουλειά για τόσο καιρό, πέρα από πολύ ελεύθερο χρόνο έχει και υπαρξιακές αγωνίες έστω κι αν είναι του χειρότερου επιπέδου. Ίσως για να καταλαγιάσουν αυτές ακριβώς οι αγωνίες, ο ντετέκτιβ έχει μπει εδώ και 2-3 μήνες στον πειρασμό. Στον πειρασμό να γράψει. Είναι κάπως αργά πια και όχι επειδή έχει μείνει άπραγος για 2 χρόνια. Γι αυτό ίσως τον βλέπω συρρικνωμένο, σα μικρό παιδί, να πλέει σε μία πορτοκαλί φουσκωτή βάρκα καταμεσίς μιας σκοτεινής λίμνης αγνώστου βάθους και με όχθες που δε φαίνονται αλλά υποθέτει με ασφάλεια την ύπαρξή τους. Ο ίδιος δε βλέπει ούτε το παιδί, ούτε τη λίμνη, θέλει όμως ότι κι αν γράψει να έχει την ανεμελιά ενός παιδιού. Η επιθυμία του αυτή, αν και σίγουρα δε θα τον βοηθήσει, έχει τη σημασία της. Γιατί το 1996, παρά τους ουροτάπητες, η ηλικία μεγαλώνει με το χρόνο κι αυτό μικρή σχέση έχει με αριθμούς. Και καθώς αυτή μεγαλώνει, εσύ ολοένα μικραίνεις, ώσπου στο τέλος να μείνει ένα κουφάρι βίαια παραγεμισμένο με αυτό που λέμε "πραγματικότητα". Αυτά πάνω κάτω τριγυρνούσαν στο μυαλό του ντετέκτιβ ένα ολόιδιο πρωινό με το σημερινό πριν λίγο καιρό χωρίς να το ξέρει. Με το δείκτη του δεξιού του χεριού να σχηματίζει αφηρημένα την πρώτη λέξη στο τζάμι ενός παραθύρου σε σχήμα φέρετρου και απαλό φυσικό φως να τον καλύπτει, σκέφτεται πως αυτά που χρειάζεται διατίθενται ελεύθερα και αποφασίζει να τα αποκτήσει.

Καθησα εκθεσα κιτρινο ησαν επισεις μεσα και εκτος επειθα
θα ησουν πολυ και συ μικρος
σαν θα νομιζεις
κοκκινο το χρωμα
γης βαφτει
οσαν σκοταδι που πλαγιαζει πισω απο τα ματια σου
και ενα κυμα ειτω να ειμαι και ησουν μαζι μου
καθως μας πλακωνε ο τελευταιος κομητης
μιας βροχης που αλλη δεν θα θυμοταν κανεις
γιατι η μνημη θαβεται κατω απο τονους σταχτης
η θλιψη αγκυροβολει στον πρωτο θεμιτο
γιατι να μην
πρωκτο
σε βυζαξε σιταρι.

Στις 16 Ιανουαρίου του 1996, ο ντετέκτιβ θα δώσει την πρώτη παράσταση για τον εαυτό του. Θα σταθεί μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου του και θα αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. Χωρίς να ξέρει ακόμη γιατί, θα στείλει το χέρι του στο διπλανό δωμάτιο, αυτό θα σταθεί μετέωρο κάτω από μια σχεδόν αόρατη μικρή καταπακτή. Από την καταπακτή θα γίνει η αναγνώριση και μετά από λίγα δευτερόλεπτα θα ανοίξει και θα εμφανίσει στο χέρι ένα πολύ λεπτό καλώδιο στο χρώμα του δέρματος. Το όνομα του χεριού: Dean. Πραγματική ηλικία: άγνωστη.
Μέχρι ο Dean να επιστρέψει, τα μάτια του ντετέκτιβ παραμένουν καρφωμένα στον καθρέφτη και η καρδιά του χτυπάει αργά και δυνατά. Θα χρειαστεί να εξηγήσει στον εαυτό του αυτό που πρόκειται να συμβεί.
Τα δύο χέρια έχουν πιάσει σφιχτά το καλώδιο και το έχουν τυλίξει στο λαιμό του. Αρχίζουν να τραβάνε δυνατά προς αντίθετες κατευθύνσεις. Αυλακιές σχηματίζονται στο λαιμό του από ένα καλώδιο που δεν μπορεί να διακρίνει. Καθόλου τυχαία επιλέχθηκε ένας ανορθόδοξος τρόπος για να αυτοκτονήσει κανείς. Έτσι, προτού καν τον καταλάβει αγωνία, τα χέρια χαλαρώνουν, ξετυλίγουν το καλώδιο, το μαζεύουν προσεκτικά και το αποθηκεύουν σε ένα ντουλάπι στο μπάνιο. Εκείνη τη στιγμή η καταπακτή εξαφανίζεται. Ο καθρέφτης θα πρέπει να συνηθίσει αυτό το τελετουργικό, γιατί θα συμβαίνει ανελλιπώς, κάθε εβδομάδα, στην καθορισμένη ώρα, ώστε ο ντετέκτιβ να συνεχίζει με τη ζωή του, να σταθεροποιεί και να φροντίζει τις αυταπάτες του. Θα μπορούσε.
Θα μπορούσε να επιδίδεται στη δοκιμασία αυτή για να αποδεικνύει στον εαυτό του ότι εξακολουθεί να επιθυμεί τη ζωή.
Θα μπορούσε να σχηματίζει κορυφές σε μία ευθεία γραμμή, σημάδια που καθιστούν αναντίρρητη την ύπαρξή του και ταυτόχρονα καταστρέφουν ολοκληρωτικά την ευθεία γραμμή πάνω στην οποία εκφράζει τη μονοτονία της, να αγκυροβολεί τρομαγμένος σε στιγμές, σε σύμβολα, σε μία παράλληλη ευθεία από σημεία τοποθετημένα πιο αραιά μεταξύ τους.
Θα μπορούσε να προσφέρει στον εαυτό του συγκινήσεις που τον πείθουν πως αξίζει να ζει.
Θα μπορούσε να χωρίζει τη ζωή του σε κομμάτια για να μη χρειάζεται να την ανεχτεί ολόκληρη, θα έφτιαχνε ένα πρόσφατο παρελθόν που δε θα ήταν αρκετό για να τον πνίγει.

ΕΒΑΛΑ ΜΑΛΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΚΟΥΡΕΥΤΩ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΗΚΟΣ

ΕΒΓΑΛΑ ΟΣΑ ΜΑΛΛΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΑΣΧΗΜΑ[b]

H λεξη αυτονομια την σημερον ημεραν χρησιμοποιειται για την μπαταρια του κινητου

Δε σου κρυβω οτι εξασκουμαι αρκετα συχνα σε αυτη μου την συνηθεια.
Ειδικα με αυτα τα δαχτυλα, κενο..
Μου αρεσει να σε ακουμπαω, κενο..
Και μετα να ανατριχιαζω, κενο..
κενο..
Παντα στην αναπαυλα μετανιωνω αλλα δεν φταιω που με μαθαν να νιωθω ενοχος.
Ετσι ηταν και ετσι ειναι.
Αναπνεουμε τον ιδιο αερα. "Ζουμε εδω μεσα".
Εκπνεουμε εδω μεσα. Σε αυτο το ερμητικα κλειστο δωματιο.
Τα παραθυρα υπαρχουν μονο στα μυαλα μας.
Εκει στο πατωμα σε μια γωνια, σε ενα λεωφωριο, σε ενα εργοστασιο, σε ενα μηχανακι, σε ενα γραφειο ψηλαφιζουμε την μεσα πλευρα της παλαμης μας με τα ακροδαχτυλα μας.
Παντα αποροφημενοι με τοσα, που ειμαστε αφηρημενοι με τα πραγματα που συμβαινουν μπροστα μας.
Δεν παρατηρουμε με λεπτομερια. Δινουμε σημασια στις μορφες και στα σχηματα.
Ολα φαινονται τοσο μακρινα. Και οι ανθρωποι σαν να τους κοιτας απο ενα χειροκινητο φακο φωτογραφικης μηχανής, αναποδα και χωρις εστιαση.
Και οταν τα ρουχα δεν μας χωριζουν ζευγαρωνουμε με την ιδια αφηρημαδα.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-ΗΕΥ ΗΟ ΤΗΕ GODDY OH- ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ DRGR

Ολη την ημερα γραφω λαθος το ονομα μου.. Κοιτα : Μαρια..

de paizei to the day today einai trela gamistero..