πολιτικα

"...για ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι "αδερφή" στους φασίστες που τους βολεύει, γιατί όταν είσαι κακός στην Ελλάδα πρέπει να είσαι σε όλα κακός. Δηλαδή, να είσαι και ηλίθιος και "αδερφή" και τραμπούκος και μοχθηρός και όλα"

Ωραιοι συλλογισμοι...

Το Μάρτιο του 2008 ομάδα αναρχικών κατέλαβε το εγκαταλελειμμένο κτίριο του Ι.Κ.Α. Μετά από ενάμιση περίπου μήνα ο δήμαρχος της πόλης (Τζανακούλης) θέλοντας να δείξει ότι τέτοιες ελευθεριακές προσπάθειες δεν είναι ανεκτές στην κοιμούμενη και ευημερεύουσα πόλη της Λάρισας, έδωσε εντολή στα Μ.Α.Τ να καταστείλουν την κατάληψη με αμέσως επόμενο την κατεδάφιση του κτιρίου με την δικαιολογία αξιοποίησης του χώρου ως πάρκινγκ (κάτι το οποίο δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα).

Μετά από ένα χρόνο δράσεων στην πόλη η συνέλευση του Ι.Κ.Α (Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης) αποφάσισε να καταλάβει έναν αχρησιμοποίητο μέχρι τότε χώρο στην ιατρική. Παρά της επιθέσεις κράτους και παρακράτους (πρυτανική αρχή, Μ.Μ.Ε ,μπάτσοι) ο χώρος αυτός για 3 χρόνια υπήρξε ένα ζωντανό κέντρο αγώνα προβάλλοντας την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ την ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ και την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ οργανώνοντας πορείες διαδηλώσεις, πραγματοποιώντας προβολές, κουβέντες, μαθήματα, αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία, συλλογικές κουζίνες και πολλές άλλες δράσεις. Ύστερα από αρκετές αλλαγές στο δυναμικό της συνέλευσης και από εσωτερικές συνελεύσεις αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε από τον χώρο της ιατρικής χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταματάει η δράση μας σαν πολιτικές οντότητες μέχρι την διάλυση και της τελευταίας εξουσιαστικής δομής ως την αναρχία και την ελευθερία.

ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ….

Iός Κοινωνικής Απελευθέρωσης



1)sta tsakidia
2)o egwismos katestrepse to ika
3)otan apofasizeis na stirikseis ta magazia opoioudipote eidous me sumfwnies tupou kerdi 40-60 anti na katseis na asxoli8eis me enan xwro pou exeis idi den kserw pws se xaraktirizoun pantos ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ paramenoun megales kai dusnoites lekseis gia na tis xrisimopoieis

το να καταδικαζεις ειναι ενα απο τα προβληματα του "χωρου". δε σου τη λεω ιβαν, μαλλον εχεις απολυτο δικιο, αλλα αυτες οι λεξεις εχουν γινει καραμελα στο στομα πολλων αναξιων μικροαστων αργοσχολων, οποτε get used to it and stick to your own guns!

Ένα δραστικό μέτρο για την «προστασία» των χρηστών της αποφάσισε να πάρει η Google, καθώς «απαγόρεψε» σύμφωνα με το VentureBeat τις πονηρές αναζητήσεις, πορνογραφικού περιεχομένου.

Συγκεκριμένα όταν ένας χρήστης γράφει στο πεδίο αναζήτησης εικόνων τη λέξη «porn», τότε δεν εμφανίζονται εικόνες σκληρού πορνογραφικού περιεχομένου. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η αλλαγή αυτή έγινε σήμερα αντιληπτή από τους χρήστες της διαδικτυακής κοινότητας Reddit, οι οποίοι κατηγόρησαν την εταιρεία για λογοκρισία»

Λίγο αργότερα η εταιρεία, μέσω εκπροσώπου της, αποφάσισε να απαντήσει στις κατηγορίες των χρηστών: «Δεν λογοκρίνουμε κανένα υλικό για ενήλικες και θέλουμε να εμφανίζουμε στους χρήστες αυτό ακριβώς που ψάχνουν. Ωστόσο, δε θέλουμε να τους δείχνουμε ακατάλληλες εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου παρά μόνο εφόσον ψάχνουν αποκλειστικά για αυτές. Χρησιμοποιούμε αλγορίθμους για να επιλέγουμε κάθε φορά τα πιο σχετικά αποτελέσματα. Αν αναζητάτε "πονηρό" περιεχόμενο θα πρέπει να είστε πιο συγκεκριμένοι στις αναζητήσεις σας εάν αυτές είναι κατά κάποιο τρόπο αμφιλεγόμενες. Η αναζήτηση των εικόνων λειτουργεί αυτή τη στιγμή ακριβώς όπως η αναζήτηση στο Web.».

Μέχρι στιγμές οι αλλαγές αυτές έχουν επιβεβαιωθεί σε ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ στην Ελλάδα οι εικόνες που εμφανίζονται δεν είναι φιλτραρισμένες. Πηγή: www.lifo.gr

...Η επιστολή αναφέρεται στη στάση που τήρησε το γραφείο του γενικού εισαγγελέα και η διοίκηση του αμερικανικού ιδρύματος από το 2010, όταν ο Swartz παραβίασε το δίκτυο του MIT και της JSTOR, όπου περιέχονται εκατομμύρια επιστημονικές δημοσιεύσεις, οι οποίες διατίθενται επ’ αμοιβή. Κυκλοφορώντας ελεύθερα στο διαδίκτυο περισσότερα από 4 εκατομμύρια άρθρα, ο 26χρονος συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη, αντιμετωπίζοντας ποινές που θα μπορούσαν να φτάσουν σε φυλάκιση 30 ετών και σε πρόστιμο τα 4 εκατομμύρια δολάρια....

το κίνητρο για την παραβίαση της βάσης δεδομένων του ΜΙΤ ήταν για τον Swartz το γεγονός ότι η επιστημονική γνώση θα πρέπει να είναι δημοσίως προσβάσιμη από ολόκληρη την ερευνητική κοινότητα, για όφελος της ανθρωπότητας. Πέρα από τον κυβερνοακτιβισμό, για τον ίδιο λόγο ο 26χρονος συμμετείχε στη θέσπιση των αδειών Creative Commons, οι οποίες επιτρέπουν τη διανομή έργων που καλύπτονται από πνευματικά δικαιώματα, με τους κατόχους τους να καθορίζουν ποια δικαιώματα θα συνεχίσουν αν διατηρούν.

ολόκληρο το άρθρο...
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathworld_1_14/01/2013_478277

Με δελτίο Τύπου που εξέδωσε , η Ελληνική Αστυνομία ευχαριστεί τα καταστήματα Everest για τα φθηνά σάντουιτς και ροφήματα που προσφέρουν στα όργανα της τάξεως κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας.

anadromi se palioteres diaskedastikes stigmes.panta epikairo.

Ευχές και κατάρες για το νέο έτος
Αφίσα αλληλεγγύης στις καταλήψεις

www.qvzine.net

Η σονάτα της βίας

Ι.
Ζούμε σε μια εξαιρετικά βίαιη εποχή;

Φαίνεται εξαρχής εύκολο να απαντήσει κανείς καταφατικά σε αυτή την ερώτηση. Αρκεί να σκεφτεί τους νεκρούς κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης, τις εκατόμβες πτωμάτων στον εμφύλιο της Συρίας, την τεράστια αύξηση της ανεργίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που συνοδεύεται από αμέτρητα προσωπικά δράματα, την ένταση και απόλυτη συστηματικοποίηση της κρατικής καταστολής, την ανάδυση του φασισμού με μαζικούς δολοφόνους τύπου Μπρέιβικ, τους φονικούς πυροβολισμούς σε σχολεία των ΗΠΑ, τα συνεχώς αυξανόμενα ρατσιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα, καθώς και την όξυνση και την, σε κάποιο βαθμό, ποιοτική αλλαγή της εγκληματικότητας – φαινόμενα που οφείλονται κυρίως στην καθολική οικονομική και κοινωνική κατάρρευση.. Η απάντηση, όμως, δεν είναι τόσο εύκολη όσο φαίνεται, ειδικά αν συγκρίνουμε τη σημερινή κατάσταση με αυτή που επικρατούσε σε ολόκληρο τον πλανήτη μέχρι και τον 20ο αιώνα: Παγκόσμιοι πόλεμοι, πυρηνικά όπλα, γενοκτονίες, κοινωνική βία, επιδημίες, εξαθλίωση κλπ. Η εποχή μας λοιπόν, είναι βίαιη με τον τρόπο που ανέκαθεν η βία ήταν παρούσα στην ανθρώπινη Ιστορία αλλά και με έναν καινούργιο, μετα-μοντέρνο θα μπορούσε να πει κανείς, τρόπο: η απειλή της βίας, ο φόβος της βίας, η βία του διαρκούς φόβου για την έλλειψη της «ασφάλειας» σε έναν κόσμο που, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν έπαψε να είναι ένα θέατρο ακροτήτων, μοιάζει να είναι ένα νέο ποιοτικό στοιχείο.

Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τη βία γενικά και αόριστα. Οφείλουμε, εξ αρχής, διαχωρίσουμε τη βία που στρέφεται κατά ανθρώπων από την βία (ή «βία») που στρέφεται κατά υλικών αγαθών. Δεν είναι σε καμία περίπτωση λογική (και οπωσδήποτε δεν είναι ιδεολογικά ουδέτερη) η εξίσωση της ψυχολογικής βίας που δέχεται ένας άνεργος, ένας άστεγος, ένας βασανιζόμενος κρατούμενος κλπ. με την πέτρα που δέχεται η τζαμαρία ενός τραπεζικού καταστήματος ή με τις υλικές ζημιές που είναι αποτέλεσμα συγκρούσεων του Κράτους και των μηχανισμών του με την Κοινωνία (βλ. π.χ. τις εκτεταμένες συγκρούσεις του Δεκεμβρίου 2008, του Ιουνίου και Οκτωβρίου 2011, του Φεβρουαρίου και Νοεμβρίου 2012). Επίσης, δεν υπάρχει καμία λογική στην ταύτιση ενός φόνου, ενός βιασμού, ή των βασανιστηρίων με μία αναίμακτη ληστεία, μία κλοπή ή με μία βόμβα που προκαλεί υλικές φθορές. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να χτυπάς ή να σκοτώνεις ανθρώπους και στο να κλέβεις ή να καταστρέφεις υλικά αγαθά. Μόνο αυτοί, για τους οποίους δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας έναντι της ατομικής ιδιοκτησίας, δεν μπορούν να κατανοήσουν την θεμελιώδη αυτή διάκριση..

Επιπλέον, θα πρέπει να διαχωρίσουμε τη συμπτωματική βία που μπορεί να προκύψει από εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, πορείες και συγκεντρώσεις από τη σκόπιμη βία, που αφορά τη βία κατά ανθρώπων. Σε περιόδους ακραίας σκόπιμης βίας εκ μέρους του Κράτους και των μηχανισμών του, σαν αυτές που ζούμε σήμερα, οι οικονομικοπολιτικές ελίτ, που εκφράζονται μέσα από τα ΜΜΕ, φροντίζουν να αναδεικνύουν τις μορφές βίας που προέρχονται από τα κάτω σαν αντικοινωνική βία που στρέφεται ενάντια του κάθε πολίτη, προτάσσοντας το δόγμα του «Νόμου, της Τάξης και της Ασφάλειας». Οι ίδιες οι κραυγές για νόμο και τάξη, όμως, έχοντας τη ρίζα τους στην επιθυμία για καταστολή (αν όχι για αφανισμό) των διαφωνούντων, αποτελούν αναμφίβολα μια μορφή βίας και μάλιστα σκληρής. Η πρόθεση, για παράδειγμα, του πρωθυπουργού Α.Σαμαρά όταν λέει «τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες» ή του Άδωνι Γεωργιάδη όταν λέει πως «η βία των ΜΑΤ είναι η νόμιμη κρατική βία», είναι πολύ βιαιότερη της βίας που ισχυρίζεται ότι θέλει να καταπολεμήσει.

Ίσως, λοιπόν, δεν ζούμε στην πιο έντονα και φανερά βίαιη εποχή της ιστορίας, ζούμε όμως καιρούς στους οποίους θριαμβεύει η βία σαν διέξοδος, σαν μόνη απάντηση του εκάστοτε αυτοπροσδιοριζόμενου ως θύματος στη βία του κάθε θύτη.

II.
Ο μανδύας της μη-βίας

Η μη-βία αποτελεί κεντρική θέση των περισσότερων πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα, με εξαίρεση το ΚΚΕ που υποστηρίζει πως η άσκηση βίας θα είναι απαραίτητη «όταν ωριμάσουν οι συνθήκες» (αλλά, έχοντας απαρνηθεί κάθε επαναστατικό πρόταγμα, δεν πρόκειται να ωριμάσουν ποτέ με το δικό του σκεπτικό…) και το νεοναζιστικό, που τρέφεται αποκλειστικά και μόνο από τη ρατσιστική βία. Το πολιτικό σύστημα εξυμνεί δήθεν την Δημοκρατία της ελευθερίας του Λόγου, τη στιγμή που αδυνατεί να παράξει Λόγο, συμμετέχοντας σ’ ένα Κοινοβούλιο-τσίρκο του λαϊκισμού και του επικοινωνιακού θεάματος- το οποίο επιτελεί διακοσμητικό ρόλο στα πλαίσια ενός ολιγαρχικού πολιτεύματος. Από την άλλη, βασική αρμοδιότητα των βουλευτών είναι η νομοθέτηση, η σύνταξη δηλαδή υποχρεωτικών Κανόνων που, ως καταναγκαστικά εφαρμοστέοι, αποτελούν μια διαρκή υπόσχέση για άσκηση βίας εναντίον της κοινωνίας. Πόσοι άραγε θα τηρούσαν τους, θεσπισμένους από μία πολιτική ελίτ, νόμους αν η παράβαση τους δεν τιμωρούνταν; Η βία, λοιπόν, δεν αποτελεί απλά μια συμπτωματική έκφραση του Κράτους, αλλά το θεμέλιο λίθο της ύπαρξης του, και κάθε καταδίκη της βίας απ’ την πλευρά των εκφραστών του είναι αισχρά υποκριτική ή απλώς, εντελώς κυνική.

Βέβαια, η υποκρισία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του Κράτους. Το μανδύα της μη-βίας φορούν, σε διαφορετικό βαθμό, κι οι αυτοαποκαλούμενοι «φιλήσυχοι» και «νομοταγείς»΄πολίτες, αυτοί που βιαιοπράγησαν εναντίον της φύσης χτίζοντας πάνω σε καμμένη γη, αυτοί που απαίτησαν μικρές περιουσίες για να εγχειρήσουν αρρώστους, αυτοί που πάτησαν πάνω στον μόχθο κακοπληρωμένων και ανασφάλιστων εργατών ώστε να πλουτίσουν, αυτοί που τρομοκράτησαν μέσα από στήλες εφημερίδων, τηλεοπτικές συχνότητες και ιστοτόπους. Αυτοί που νομιμοποίησαν τους νεοναζί με την ψήφο τους, ζητώντας να «ξεβρωμίσει ο τόπος», αποφεύγοντας τον πόνο του καθρέφτη, αυτοί που συνεχίζουν να καταφεύγουν στη γκρίνια, και όχι στη σκέψη και τη δράση, αυτοί που αναπαράγουν την κυρίαρχη κουλτούρα της αποκτήνωσης. Αυτή η «ήσυχη» πλειοψηφία που παριστάνει ότι σοκάρεται για κάθε πράξη που εκφεύγει της δικής της δοτής νομιμοφροσύνης και κατεργάρικης εκνομίας, είναι που τελικά ανοίγει το δρόμο για τα πιο βίαια εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας.

ΙΙΙ.
Κράτος και εσωτερικός εχθρός

Όταν η κοινωνική κατάσταση είναι τέτοια που καθιστά πιθανή μία κοινωνική έκρηξη, το Κράτος εφαρμόζει τακτικές άμυνας (στην πραγματικότητα: ανηλεούς επίθεσης) απέναντι στις μικρές ή μεγάλες επιθέσεις (στην πραγματικότητα: πράξεις αντίστασης ή δικαιολογημένης, νόμιμης, άμυνας) που δέχεται από ένα μέρος της κοινωνίας, χρησιμοποιώντας ως υπερασπιστική του γραμμή τη βία της κοινής γνώμης των «φιλήσυχων». Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν ο πληθυσμός των αντιφρονούντων, εχθρός του Κράτους, δεν κρύβεται πίσω από ένα μη-βίαιο μανδύα, δεν προσαρμόζει τη δράση του στην κυρίαρχη κουλτούρα, δεν δρα ώστε να χειραγωγήσει, αλλά προκειμένου ν’ απελευθερώσει και ν’ απελευθερωθεί. Σε μία τέτοια κατάσταση, το Κράτος έχει μόνο μία απάντηση: την τρομοκρατία – αντίδραση πέρα για πέρα αναμενόμενη, η οποία δεν θα ‘πρεπε να εκπλήσσει κανέναν.

Όταν το Κράτος αμφισβητείται ευθέως από την κοινωνία (την αρχή αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητάς του διαδέχεται σε περιόδους μεγάλης κρίσης η αμφισβήτηση της ίδιας του της φύσης, της αναγκαιότητας της ύπαρξής του), προσπαθεί να δημιουργήσει εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς, εχθρούς σκοτεινούς, μυστήριους, φονικούς, ύπουλους. Μπροστά σ’ αυτό τον εχθρό, που παρουσιάζεται σαν το Απόλυτο Κακό, όλα τ’ άλλα προβλήματα, που είναι πολύ πιο πραγματικά, περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το κυβερνητικό σχήμα, αποτελούμενο από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα που εξυπηρετεί τα κυρίαρχα στρώματα ψελίζοντας φιλολαϊκές ασυναρτησίες ανάμεικτες με ανοησίες για Έθνος, Πατρίδα, Παραδοσιακές Αξίες κλπ. , επιδιώκει να συσπειρώσει την κοινωνία γύρω του, αποσπώντας την συναίνεσή της, κατασκευάζοντας έναν κοινό εχθρό: τους αναρχικούς.

Έτσι, επιστρατεύει τις τηλεοπτικές μαριονέτες, όπως τον Δ.Βερύκιο που αναρωτιόταν «ποιά είναι η διαφορά μεταξύ αναρχικών και τρομοκρατών», ώστε να κατασκευάσουν μία κοινή γνώμη εχθρικά διακείμενη προς τους αντιεξουσιαστές . Επίσης, χρησιμοποιεί τον κατασταλτικό του βραχίονα, την αστυνομία, ώστε να εισβάλλει σε αυτοοργανωμένους χώρους, εφευρίσκοντας «εστίες ανομίας», και να βασανίσει κρατουμένους, καταφεύγοντας έπειτα σε κωμικοτραγικές δικαιολογίες. Τέλος, επιδιώκει την ηθική και νομική ταύτιση αναρχισμού και τρομοκρατίας, βαφτίζοντας τρομοκράτη οποιονδήποτε αυτοπροσδιοριζόμενο αναρχικό/αντιεξουσιαστή φέρεται να έπραξε κάποια πράξη που χαρακτηρίζεται εγκληματική από τον Ποινικό του Κώδικα.

Σε τι στοχεύει αυτή η τακτική της κυβέρνησης; Στην άνευ όρων συμπόρευση της κοινωνίας με το Κράτος, στα πλαίσια της εξαιρετικής και κομβικής (γι’ αυτήν) σημασίας καταπολέμησης του Κοινού Εχθρού. Στην εκχώρηση των πιο πλατιών εξουσιών, ώστε το Κράτος να οργανώσει πιο αποτελεσματικά την διατήρηση της Τάξης και της Ασφάλειας, που θα εξασφαλίσει την ομαλότερη εφαρμογή της αντικοινωνικής του πολιτικής. Με λίγα λόγια, η κατασκευή εσωτερικού εχθρού, με την εξαιρετικά χρήσιμη βοήθεια των νεοναζί της Χρυσής Αυγής βεβαίως, αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στην κινηματική εξουδετέρωση της κοινωνίας, μέσω της ποινικοποίησης, της σπίλωσης και κατασυκοφάντησης του πιο ενεργού κομματιού της. Σε τέτοιες περιόδους, οι υπουργοί βάζουν στο συρτάρι τις στομφώδεις διακηρύξεις περί δημοκρατίας, και ανασύρουν απροκάλυπτα απ’ το χρονοντούλαπο τις τακτικές βασανισμού των προκατόχων τους συνταγματαρχών.

Η στρατηγική του αυταρχισμού και της κρατικής βίας φαίνεται να έχει, μέχρι στιγμής, τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, συσπειρώνοντας όλο και περισσότερους πολίτες στον ευρύτερα αντιεξουσιαστικό χώρο (ή μετατρέποντάς τους σιγά σιγά σε συμπαθούντες), όμως τίποτε δεν τελειώνει για το Κράτος μέχρι την οριστική του κατάργηση. Τα εργαλεία που χρησιμοποίησε μέχρι στιγμής είναι α) η αστυνομία, β) τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι και γ) οι νεοναζί, με τους μπάτσους και τους δημοσιογράφους, ν’ αποτελούν πλέον δύο από τις πιο μισητές κατηγορίες εργαζομένων στην ελληνική κοινωνία, ενώ το τρίτο εργαλείο, η Χρυσή Αυγή, έχει χαθεί ανάμεσα στην υποστήριξη του κατασταλτικού έργου της κυβέρνησης και της αστυνομίας, την ταύτιση του λόγου της με αυτόν των μεγαλοδημοσιογράφων και την «αντισυστημικότητα» που πρέπει να επιδείξουν στην εκλογική τους πελατεία. Βέβαια, σημαντικό ρόλο στην αποτυχία της κρατικής στρατηγικής της έντασης έχει παίξει και η γενικότερη βία που δέχονται οι πολίτες καθημερινά, που δεν μπορεί να μετριαστεί μέσω του τηλεοπτικού θεάματος, καθώς και η ωριμότητα που επέδειξε ο αντιεξουσιαστικός χώρος, στρεφόμενος προς την κοινωνία, της οποίας αποτελεί μέρος, και αναλαμβάνοντας ολοένα και περισσότερες πρωτοβουλίες και ευθύνες της κοινωνικής αντίστασης, αλλά και της προετοιμασίας μιας επαναστατικής διαδικασίας.

ΙV.
Πασιφισμός ή Κοινωνική Βία;

Ο ιδεατός τρόπος επίλυσης των προβλημάτων είναι για εμάς, όπως και για οποιοδήποτε λογικό άνθρωπο, ο διάλογος μεταξύ ίσων, η ανταλλαγή επιχειρημάτων και η συμφωνία που βασίζεται σε αμοιβαία κατανόηση. Βασικός μας στόχος είναι η μη βία, η μη επιβολή βιαίως της βούλησης του ενός στους υπολοίπους και η διευθέτηση οποιουδήποτε ζητήματος μέσω της εναρμόνισης των διαφορετικών συμφερόντων. Ένας ισότιμος διάλογος όμως, προϋποθέτει μη ιεραρχικές σχέσεις μεταξύ των πολιτών, διαφορετικά πάντα θα υπάρχει κάποιος/α που θα συμμετέχει στο διάλογο από θέση ισχύος, επιβάλλοντας τη γνώμη και τη θέληση του/της, αν, όταν και στο βαθμό που θα χρειαστεί με την άσκηση βίας. Μπορούμε να επιτύχουμε τους σκοπούς μας, δίχως να χρησιμοποιήσουμε βία; Κι από την άλλη, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια αυτόνομη, μη-βίαιη κοινωνία αποκλειστικά με τη χρήση βίας; Η απάντηση είναι απλή. Δεν επιλέγουμε ούτε τον πασιφισμό, ούτε τον φετιχισμό της βίας.

Οι πασιφιστές αντιτάσσονται στη χρήση βίας, σε οποιαδήποτε συγκυρία. Ένας από τους ισχυρισμούς τους είναι πως τα μέσα πρέπει να συνάδουν με το σκοπό, κάτι που εύλογα εγείρει τρία ερωτήματα που συνδέονται μεταξύ τους. Τελικά, ενδιαφέρονται περισσότερο για τη διαδικασία ή για την επίτευξη των επαναστατικών στόχων (αν δεχτούμε ότι έχουν στόχο την κοινωνική επανάσταση) ; Κι αν πράγματι ενδιαφέρονται για την επίτευξη των στόχων, πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι στην πράξη η τακτική της μη-βίας όταν εφαρμόζεται απέναντι σ’ ένα αμείλικτα βίαιο Κράτος; Κι ακόμη, υπάρχουν συγκεκριμένα μόνο μέσα, που συνάδουν με συγκεκριμένους μόνο σκοπούς, λειτουργώντας σαν ερέθισμα-αντίδραση; Άλλο επιχείρημα τους κατά της βίας είναι πως «ασκώντας βία, γίνεσαι όμοιος με αυτό που πολεμάς». Βασικό συστατικό του επιχειρήματος αυτού είναι ο ισχυρισμός πως η βία είναι μία, δεν έχει διαφορετικές μορφές κι εκδηλώσεις. Έτσι, για τον πασιφιστή, η γυναίκα που αντιστέκεται στο βιασμό της, λογικά θα πρέπει κι αυτή να κατηγορηθεί για σωματικές βλάβες ή ο μετανάστης που αντιστέκεται στη δολοφονία του είναι κι αυτός ρατσιστής, αφού χτυπά αμυνόμενος και χωρίς αισθήματα αγάπης… τον αλλοεθνή και αλλόφυλο επιτιθέμενο. Το αγαπημένο τους σλόγκαν είναι να «γίνεις εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο». Μπορείς, λοιπόν, ν’ αφοσιωθείς στην αλλαγή του εαυτού σου, χωρίς τύψεις για την εξαθλίωση γύρω σου, χωρίς έγνοιες για την καταστροφή του δάσους της Χαλκιδικής, χωρίς στενοχώριες για τα υποσιτισμένα παιδιά, αρκεί εσύ να γίνεις καλύτερος/η. Αυτισμός δηλαδή, με επαναστατιζέ άλλοθι, γαρνιρισμένος με χριστιανική υποταγή και στο βάθος, εκ των πραγμάτων συμμαχία με τον – κατά δήλωση και μόνο – αντίπαλο.

Με την Κοινωνική Βία ίσως κάποιοι ονειρεύονται κρεμασμένους πολιτικούς στην δημοσιά, αφεντικά στημένα για λιθοβολισμό και σουβλιστούς μπάτσους σε λαϊκό γλέντι. Κάθε φαντασίωση είναι σεβαστή και, στο κάτω-κάτω της γραφής φαντασίωση είναι, δεν ελέγχεται και σωστά, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να λειτουργήσει και ψυχοθεραπευτικά. Όμως μιλώντας για Κοινωνική Βία, στην πραγματικότητα δεν αναφερόμαστε παρά μόνο στην διαδικασία δυνάμει της οποίας η συνειδητοποιημένα εξεγερθείσα κοινωνία θα υπερασπίσει τυχόν αυτόνομες πρακτικές που επινόησε αρχικά για την επιβίωσή της και, στη συνέχεια, για την διαρκή βελτίωση της δημόσιας αλλά και ατομικής ζωής, ή στην διαδικασία της επανάκτησης βασικών δικαιωμάτων και αγαθών που χάθηκαν από την επιθετική και πολυδιάστατη (οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική, και σκέτη) βία της κυβέρνησης, καθώς και στην κατάργηση κάθε θεσμού που από τη φύση του θεσμίστηκε ακριβώς προκειμένου να δημιουργηθεί και να παγιωθεί η ανατραπείσα κατάσταση.

Με την έννοια αυτή, η υπεράσπιση π.χ. μιας απεργίας που βάσει Νόμων ή δικαστικών αποφάσεων κηρύσσεται παράνομη, καταχρηστική και, συνεπώς, απαγορευμένη, η υπεράσπιση ενός δικτύου ανταλλακτικής οικονομίας που θα δεχτεί την επίθεση των φοροεισπρακτικών κ.α. μηχανισμών του Κράτους, η υπεράσπιση των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων και κάθε είδους αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων που προτάσσουν την ισότητα και την ελευθερία, η υπεράσπιση μιας διαμαρτυρίας που αποφασίστηκε από ένα σύνολο ανθρώπων, εν ολίγοις η υπεράσπιση των δικαιωμάτων όσων έπεσαν θύματα της προαναφερόμενης επιθετικής βίας του κράτους, δεν είναι παρά Κοινωνική Βία. Θα μπορούσε να ονομαστεί και Κοινωνική αντι-βία, ή κοινωνική άμυνα ή αλλιώς. Αρκεί να λειτουργεί με γνώμονα την ισότητα και την ελευθερία για όλους και να προσπαθεί ανά πάσα στιγμή να εκλέγχει αν το χρησιμοποιούμενο μέσο, ο τρόπος, η μέθοδος, βρίσκεται σε αναλογία με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Τελικά, η Κοινωνική Βία, θα μπορούσε να αποκαλείται απλώς, κοινωνική συνείδηση. Σύμφωνα με την κοινωνική συνείδηση που επιθυμούμε, θα μας αρκούσε ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι κραταιοί επιχειρηματίες και τα τσοπανόσκυλά τους, να ζουν σε πλήρη ελευθερία ανάμεσά μας, έχοντας ό,τι και όλοι οι υπόλοιποι. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Είμαστε άλλωστε σίγουροι ότι τόσο χαρισματικοί άνθρωποι όπως αυτοί που κατάφεραν να νέμονται όλο τον πλούτο και την εξουσία, καθώς και οι ένστολοι και μη σωματοφύλακές τους θα καταφέρουν μια χαρά να ζήσουν με το τίποτα, να σκεφτούν, να συνεργαστούν, να δημιουργήσουν και να γελάσουν μαζί μας, χωρίς να φαντασιώνονται μεγαλεία ή το πώς θα βασανίσουν με όπλα και γκλομπς του υπόλοιπους επιβάλλοντας τα συμφέροντά τους ή σε αναζήτηση ικανοποίησης των διαστροφών τους…

Όταν το καταφέρουν αυτό θα δουν ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μαζί τους. Έως τότε, απλώς δεν θα παριστάνουμε τους ηλίθιους

από eagainst.com

λόγος αλληλεγγύης στις καταλήψεις από τις μαζικες ανωμαλες επιδρομες

http://massqueerraid.wordpress.com/2013/02/15/%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%89-%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%B9/

με αφορμή τα χθεσινοαπογευματινά γεγονότα (κ σύμφωνα πάντα με την "έγκυρη" ενημερωση του indy) όπως φάνηκε οι γηπεδικοί πάλι κάναν τις μαλακίες τους...άντε κ καιρός ν διαολοσταλθούν τα εκτρώματα αυτά που ονομάζονται σύνδεσμοι/ομάδες κλπ κλπ..

όσο και αν κάποιοι ονειρεύονταν πολιτοφυλακές με αεκτζήδες/βάζελους κλπ κλπ αποδεικνύεται ξανά ότι όλοι αυτοί είναι τα ίδια σκατά...και ο φασισμός αν μη τι άλλο στο γήπεδο αναπτύσσεται πολύ ευχάριστα.

και όσο για τον Nick Cave και το καινούριο του τραγούδι να πάει στα διάλα.εδώ στηρίζουμε Blixa

Κρίση-μο Σεμινάριο: «Σεξισμός και Ομοφοβία: ΄παράπλευρες απώλειες΄ της κρίσης;»
Τρίτη 26 Φεβρουαρίου, στις 19.15, στο αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50)


Εισηγήσεις: Ντίνα ΒΑΪΟΥ (ΕΜΠ), Αλίκη ΚΟΣΥΦΟΛΟΓΟΥ (διδ. ΕΚΠΑ), Δημήτρης ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ (Πανεπιστήμιο Οξφόρδης)

Συντονισμός: Αγγέλικα ΨΑΡΡΑ (ιστορικός, δημοσιογράφος)

Είναι πλέον βέβαιο ότι, στα συμφραζόμενα της κρίσης, ο σεξισμός και η ομοφοβία γνωρίζουν ιδιαίτερη έξαρση. Πράγματι, οι κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις που προκάλεσε –και συνεχίζει να προκαλεί– το διαβόητο καθεστώς δημοσιονομικής έκτακτης ανάγκης συνοδεύονται από την όλο και μεγαλύτερη διάχυση στη δημόσια σφαίρα ακραία σεξιστικών, ομοφοβικών και ρατσιστικών λόγων και πρακτικών. Πρόκειται για λόγους και πρακτικές που προπαγανδίζουν τη σκλήρυνση των έμφυλων ιεραρχιών, επιδιώκουν την επιβράβευση επιθετικών εκδοχών του ανδρισμού και διεκδικούν τη νομιμοποίηση διακρίσεων και αποκλεισμών βασισμένων στο φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την εθνική καταγωγή, το θρήσκευμα κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, η συσσωμάτωση των αυτοχθόνων στην «ελληνική» τους «οικογένεια» και τις πατροπαράδοτες «αξίες» της εμφανίζεται σαν το μοναδικό ανάχωμα που μπορεί να εγγυηθεί μια σχετική προστασία από τα δεινά της κρίσης. Στο κλίμα αυτό, ένα ευρύ πολιτικό φάσμα εμφανίζεται να οικειοποιείται σεξιστικές, ομοφοβικές και ρατσιστικές θέσεις που κάποτε (υποτίθεται πως) αποτελούσαν αποκλειστικότητα της ακροδεξιάς ρητορείας.

Οι εξελίξεις αυτές θα βρεθούν στο επίκεντρο της συζήτησης που θα επιχειρήσουμε να ανοίξουμε στο πλαίσιο των Κρίση-μων Σεμιναρίων, την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου, στις 19.15, στο αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50. Γιατί, σε πείσμα των συνήθων ιεραρχήσεων, οι πραγματικότητες αυτές δεν συνιστούν ένα αδιάφορο υποκεφάλαιο της τρέχουσας πολιτικοοικονομικής συγκυρίας. Μια εναλλακτική προσέγγιση της κρίσης θα παραμένει ανεύρετη, όσο δεν περιλαμβάνει την κατανόησή τους – επομένως και τη δυνατότητα επινόησης πολιτικών για την αντιμετώπισή τους.

απο τη μια τα σχολεια της χροισισ αβγυς απο την αλλη τα ντου που γινονται καθε μερα στην πλατεια εξαρχειων και μαζευουν κοσμο αβερτα..

λιβ γιορ μιθ ιν γκρις

και προτείνω επίσης και τα υπόλοιπα βιβλία απο Μαύρη Διεθνή

http://ca.news.yahoo.com/pre-dawn-operation-removes-part-berlin-wall-protesters-125319597.html
παιζει και ο David Hasselhof!!

-----"GOODBYE BERLIN:

Maik Uwe Hinkel: Public Enemy.

In the early hours of the morning on Wednesday 28th March while still undercover of
darkness, bulldozers moved in to demolish a section of the Eastside Gallery, the last
remaining part of the Berlin Wall and a focal point of that City’s world famous history.
Despite public outcry and mass protest against any destruction of the remaining Wall and
promises from property developer Hinkel to delay construction temporarily while agreeing
to talks to find another way to build his luxury apartments without destroying any part of the
Wall, he went back on his word and sent the bulldozers in. A promise that sneaky slime-ball
had obviously no intention of keeping in the first place.
Question is what do we do with individuals like Hinkel who have such utter contempt for the
wishes of the greater public? Legality in this case does not permit me to publically post my
own suggestions for what I would deem as ‘appropiate action’. The guy seems to bathe in that
twilight belief that he is untouchable and can do as he wills without any recourse, protected
by the law in the name of profit. That arrogance based upon such a false sense of power
in the face of public opinion is a double edged sword. There is no doubt that legal public
demonstration and outcry will follow him every step of the way along his crooked path..and
there is no doubt he has had to hire extra security as he will have attracted the attention of the
militant anarchists(?????) here in Berlin who no doubt have their own plans for him.

Well Maik, you may eventually get your way and maybe not, but rest assured the fight is
far from over and the path to your so called ‘impending victory’shall not be an easy one.
Remember that Herr Hinkel.

Andi Sex Gang"-----

λιγο παραποιημενο κειμενο, για να μην κανω αμεση αναφορα.....
"Προς τους ιδιοκτητες και διαχειριστες του [...].

Ως νομικός εκπρόσωπος της [...] σας ενημερωνω οτι εχεί υποπέσει στην αντιληψη μας η αθέμιτη χρήση απο μέρους σας κατοχυρωμένων εμπορικών σημάτων μας.
Σας ενημερώνω ότι, το εμπορικό σήμα με την κάτωθι εμφανιζόμενη [στροβιλιστη απλωστρα] είναι κατοχυρωμένο απο το νομικό γραφείο μας από διετίας στο υπουργείο εμπορίου στο τμήμα εμπορικών σημάτων με αριθμό καταχώρησης σήματος: [...]. Ως εκ τούτου, από την στιγμή της κατάθεσης του σήματος στο υπουργείο εμπορίου και αν δεν υποβληθούν εμπρόθεσμες ενστάσεις, ουδείς δύναται να χρησιμοποιεί το εν λόγω εμπορικό σήμα, άνευ αδείας από τον δικαιούχο του εμπορικού σήματος, και στις 27 χώρες μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης.[...]Η συνέχιση της χρήσης του εμπορικού μας σήματος, εκτός του ότι αντιβαίνει στον νόμο στα συναλλακτικά ήθη και την καλή πίστη, καθώς το εν λόγω εμπορικό σήμα είναι κατοχυρωμένο από διετίας, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει μεγαλύτερη σύγχυση με ανεπανόρθωτες συνέπειες, τόσο από οικονομικής όσο και από ηθικής πλευράς διότι θα πληγεί το κύρος και η αξιοπιστία της [....].
Θα σας παρακαλούσαμε, για να αποφύγετε τις νομικές συνέπειες, να σταματήσετε άμεσα την χρήση των εμπορικών μας σημάτων.
Φιλικά,
χχχ

αμα μου βρειτε ποιος εστειλε αυτο το κειμενο να κατσω να με [...]
hint: ειναι κατα του συστηματος

antiratsistiki , antarsya , kati apo eksokoinovouleutiki aristera telws pantwn ??

http://strangejournal.wordpress.com/2013/04/28/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%B9/

Είμαι από τους τυχερούς. Ακόμα δεν έχω πεινάσει, δεν έχω μείνει άστεγος, δεν με έβαλαν φυλακή για χρέη (ή για οποιονδήποτε λόγο το καθεστώς θεωρεί σοβαρό), δεν έχω απολέσει εξ’ ολοκλήρου την ελευθερία μου. Έχουν κάνει το παν για να με κάνουν να θάψω πρόωρα την ελπίδα μου και τα όνειρά μου.

Μπορώ να τα βγάλω πέρα με όλα αυτά, δηλαδή με τα έξοδα, με το άγχος της δουλειάς (είτε έχω είτε όχι), με την πίεση από το περιβάλλον, από τις αυτοκτονίες (μια σιωπηρή γενοκτονία), χωρίς να είμαι βολεμένος. Ας πούμε έχω κάτι για το οποίο νιώθω τυχερός και ως τώρα με στηρίζει.

Ωστόσο έχασα την δυνατότητα να δικαιολογώ και να είμαι επιεικής. Πλέον έγινα αρκετά πιο αυστηρός και κριτικός απέναντι στους ανθρώπους. Πρώτα ρωτάω και μετά δίνω ευκαιρίες. Ψήφισες Σαμαρά, θεωρείς τον Γιωργάκη αδικημένο, μυρίζεις χρυσαυγίτικη σουβλακίλα; Λυπάμαι, αλλά αν έπεφτες από γκρεμό, δεν θα έδινα το χέρι μου για να σε σώσω. Μπορεί να μην σ’ έσπρωχνα, αλλά σίγουρα θα σε άφηνα να πέσεις. Φυσικά, αν υποφέρεις από τα νέα μέτρα δεν θα συμπάσχω μαζί σου. Δεν μπορώ να καταλάβω τι πρέπει να γίνει για να βάλει μυαλό ο κλασικός ο μαλάκας ο Έλληνας.

Προσπαθώ να κρατήσω την ανθρωπιά μου, να μην γενικεύω, να νοιάζομαι. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο αυτή την εποχή. Αλλά πως να το καταφέρεις όταν ακούς άτομα ακόμα να πιστεύουν τα ψέματα, να ελπίζουν στις προβλέψεις του Στουρνάρα, να τα βάζουν με την κάθε εργασιακή ομάδα και να δικαιολογούν τα μέτρα της κυβέρνησης γιατί “έτσι μπαίνουμε σε τάξη“; Και καλά να είσαι ένας ξεπουλημένος γραφιάς ή πλύστρα κάποιου think tank που τρώει από το γλοιώδες χέρι του Βενιζέλου, καταλαβαίνω πως έχεις συμφέρον, αφού συνεργάζεσαι με την μαφία. Όταν σε έχουν γαμήσει, τι άλλο θες να δεις; Εκτός αν η δική σου ζωή τελικά θα τακτοποιηθεί σε κάποιο γραφειάκι από αυτούς που γλείφεις.

Ε λοιπόν, σήμερα θα σου πω κάτι που δεν το περιμένεις. Μπορεί να γλιτώσεις από το να βρεθείς στον δρόμο, μπορεί να γλιτώσεις από την πείνα, ίσως και να χαρείς που άλλοι θα τα παθαίνουν αυτά, γιατί ανήκεις σε μια κωλοφάρα. Δεν σε γουστάρω και δεν θέλω να έχω καμία επαφή μαζί σου. Αλλά επειδή οι δικές σου επιλογές απειλούν πλέον την δική μου ύπαρξη, να με περιμένεις. Από μένα, δεν θα γλιτώσεις. Έτσι θα έχεις κάτι να φοβάσαι.

σαν σήμερα

The Stonewall riots were a series of spontaneous, violent demonstrations by members of the gay community against a police raid that took place in the early morning hours of June 28, 1969, at the Stonewall Inn, in the Greenwich Village neighborhood of New York City. They are widely considered to constitute the single most important event leading to the gay liberation movement and the modern fight for gay and lesbian rights in the United States.

http://en.wikipedia.org/wiki/Stonewall_riots

"ας βοηθησουμε ολοι οπως μπορουμε, πινοντας μπυρες, τρωγοντας σουβλακια....ξερω γω;..."
βεργινα 2013